Natuurlijk is iedereen liever blij dan kwaad, het is niet leuk om boos te zijn en boosheid uiten wordt niet altijd gewaardeerd. Onder het laminaat schuiven dan maar, die woede? Nooit doen, want boosheid helpt je verder.

Neem bijvoorbeeld de Zweedse, 16-jarige klimaatactiviste Greta Thunberg. Jee, wat was die boos zeg, het spatte ervan af. Haar mimiek sprak boekdelen. Ze raakte bekend toen ze besloot om na de zomervakantie tot de Zweedse parlementsverkiezingen op 9 september 2018 elke schooldag te staken en met een spandoek buiten het Zweeds parlement post te vatten om aandacht te vragen voor de dreigende klimaatverandering. Na de verkiezingen staakte ze iedere vrijdag. In november 2018 verklaarde ze in een opiniestuk in The Guardian dit te zullen blijven doen totdat de politici het akkoord van Parijs zouden naleven.

Greta is boos! Woede is een emotionele staat. Het is een functioneel gevoel, want wie boos is merkt dat er over zijn grenzen heen gegaan wordt en krijgt dus het signaal: hier moet ik iets aan doen.

Weet je, dat doet goed als je dat leest. Ik ben ook boos. Boos op de ecologische ramp met de MSC Zoe. Op 2 januari 2019 verloor het schip boven de Nederlandse Waddeneilanden 340 containers. Precies een jaar later vond er een expeditie plaats naar zandplaat Het Rif tussen Ameland en Schiermonnikoog ter nagedachtenis aan deze ramp. Zo werd aandacht gevraagd voor de effecten van de containerramp. 800.000 kilo afval ligt er nog in zee. Een deel van de inhoud MSC Zoe wordt nooit teruggevonden. En we weten niet precies wat er in die containers zit.

In februari 2020 verloor een schip opnieuw containers in de Noordzee boven de Waddeneilanden. Het was het Nederlandse schip OOCL Rauma dat enkele kilometers ten noorden van Ameland zeven containers tijdens de storm Ciara in zee zag verdwijnen. Bewoners van de Waddeneilanden vinden dat schepen te dichtbij komen. De Rauma voer op de zuidelijke vaarroute. Op die route is veel kritiek. Die moet je niet gebruiken bij zwaar weer. De kustwacht heeft geadviseerd het niet te doen. En dan doet zo'n kapitein het toch, daar word je toch heel erg boos over?

Zeehondjes die op het strand worden gered door heldhaftige mannen en vrouwen. Verstrikt in touwen, nylontouw en stukken net. Eenmaal verlost van de levensbedreigende afvalproducten kan het dier de weg naar de branding weer vinden. Blijdschap en boosheid.

Eind goed, al goed? Nee. Boosheid is de drijvende kracht achter het bewaken van je grenzen. Het behartigt belangen en het brengt onderscheid aan tussen wat juist is en niet juist is. Met de vuist op tafel slaan.

Zo bekeken kan boosheid de overgangsfase zijn voor de bewustwording naar een zorgvuldig omgaan met de natuur en het klimaat. Waarbij de kern van de realiteit het eigenbelang overwint.

Gonneke Braakman