De paasbeleving van een dominee

Religie De Amelander Blog

Sijbrand Alblas

donderdag 09 april 2020

937 Hits

0 reacties

Het is een gekke tijd om dominee te zijn. We preken voor lege kerken, maar dat is niet omdat de diensten vervelen. We doen geen bezoekjes meer aan huis, maar dat is niet omdat er niemand op ons zit te wachten. Er zijn geen maaltijden meer in De Plaats, maar de behoefte om elkaar te ontmoeten is niet minder. En daarom zoeken we andere manieren om er voor elkaar te zijn. Telefoontjes, kerkdiensten via de radio, geschreven woorden, en zelfs een korte vlog. Natuurlijk is het mooi dat dit met de moderne technieken allemaal kan. Maar ik vraag me toch af hoe ik straks de Paasvreugde zal ervaren.

De veertigdagentijd voor Pasen is in de kerk een tijd van verstilling en versobering. Het wordt ook wel de lijdenstijd genoemd. Juist dat lijden zie ik nu voortdurend om me heen. Op TV zijn de beelden van mensen aan de beademing. Ik hoor de verhalen aan van mensen die telefonisch afscheid moeten nemen van hun vader of moeder. Maar ik hoor ook verdriet als ik in gesprek ben met ouderen die al weken thuis zitten. En ik proef de onzekerheid bij ondernemers en horecapersoneel. Het is een hele aparte ervaring om dit in de lijdenstijd mee te maken. Ik vraag me daarom ook af hoe op eerste Paasdag het 'U zij de glorie' zal klinken in een lege kerk. Want hoe kunnen we vieren dat de dood niet het laatste woord heeft terwijl er mensen op de IC's liggen? En hoe houd ik me vast aan geloof, hoop en liefde, terwijl angst en onzekerheid om ons heen zijn?

Ik merk dat ik dit jaar bewuster let op de natuur. De vogels fluiten er vrolijk op los. Alle takken lopen weer uit en het gras moet eigenlijk weer gemaaid worden. De lente is in aantocht. Ook zie ik dat deze crisis mooie kanten in mensen naar boven haalt. Restaurants die hun maaltijden aanbieden voor wie het nodig heeft, mensen die muziek maken voor de ingang van De Stelp. Velen voelen zich nu bovenal eilander, en de verschillen tussen Oost en West lijken er even minder toe te doen. En als protestantse kerken op het eiland vieren we dit jaar voor het eerst samen Pasen.
Het zijn mooie tekenen van hoop. En wat zou het prachtig zijn als we dit vast weten te houden wanneer de crisis straks voorbij is. Het doet me denken aan een hele rake spreuk: Lichtpuntjes. Soms zijn ze groot, soms zijn ze klein. Je hoeft ze niet te zoeken, je kunt ze ook zijn!

Sijbrand Alblas
Predikant – pionier