'Mijn man komt van Ameland.' Dat zinnetje hoor ik mezelf regelmatig zeggen, bij een eerste ontmoeting. 'Hij is geen èchte Amelander,' vul ik gauw aan, 'als kleuter is hij met zijn moeder naar het eiland verhuisd.' Een echte Amelander, dat ben je naar mijn idee pas als jouw familie al generaties op het eiland woont. Als je een Amelander geschiedenis hebt die jaren terug gaat, ver voor jouw bestaan. Zelf ben ik geboren en getogen in Breda, maar geen echte Bredase. 'Ik ben een kind tussen twee culturen', grapte ik vroeger. Mijn vaders familie komt uit een dorpje onder Amsterdam en mijn moeders wortels liggen in Oost-Brabant.

Hoe kom je een Amelander tegen, echt of niet? Op het eiland ontstaan liefdes tijdens lome zomers, roezige herfstvakanties of een gezellige oudjaarsnacht. Ik heb mijn man op een minder romantische plek ont-moet: in Rotterdam. Hij werkte daar voor het stadsarchief en ik voor de bibliotheek. Een van onze eerste ontmoetingen was in een kil geklima-tiseerd archiefdepot. Tussen de dozen met historische documenten raakte ik aardig verliefd. Toen hij me vertelde over zijn jeugd op Ame-land, was ik gegrepen. De Wadden! Ik had de eilanden vaak bezocht, samen met familie, vrienden en ook alleen. De weidsheid, de ongerepte natuur… De gemoedelijke dorpen, waar je de tijden van toen kan terug-zien...

Al gauw ontdekte ik dat deze Amelander van twee culturen afkomstig was: zijn biologische vader zou een Turkse gastarbeider zijn. Jarenlang had hij vergeefs gezocht naar deze onbekende man. De verhalen raak-ten me, samen zijn we opnieuw op zoek gegaan. Uiteindelijk hebben we zijn familie gevonden in een dorpje middenin Turkije. Zijn vader was helaas al overleden. Wel heeft mijn man nu Turkse halfzussen en een halfbroer, een paar jaar ouder dan wij. Zij hebben ons meer dan harte-lijk ontvangen. Net als alle ooms en tantes, neven en nichten, kinderen en kleinkinderen. Bij iedereen zijn we even welkom.

En zo ontdekken mijn man en ik een compleet nieuwe familiegeschie-denis. Horen we verhalen van ver voor zijn bestaan. Verhalen over voorouders, meer dan een eeuw geleden voor oorlogsgeweld gevlucht vanuit de Kaukasus naar de Turkse steppe. Verhalen over een jongeman die zijn toekomstige echtgenote ontmoette in een dorp verderop, tij-dens een huwelijksfeest. Een halve dag lopen over de kale heuvels. Zonder het ooit te weten, waren zij de grootouders van mijn man. Het leven daar lijkt wel wat op het leven op Ameland, vroeger. De weids-heid, de ongerepte natuur, de gemoedelijke dorpen... Een hard bestaan, in de tijden van toen.

Is mijn man nu een 'echte' Amelander-Turk? De enige echte, zou ik zeggen!

Marieke Robijn-Voorn

Over onze zoektocht verschijnt - hopelijk - eind van dit jaar een boek.
We houden u op de hoogte!