Verdraaid, nou ben ik er toch weer ingestonken… En dat terwijl ik duidelijk met mijzelf had afgesproken niet in discussie te gaan met randdebielen. Mensen die mij kennen weten dat ik twee hondjes heb. Ooit leverde dat een vraag op: loop je nu nog steeds met je hondjes of alweer? Dit jaar zijn er bordjes op Ameland geplaatst. Er zijn drie losloopgebieden aangewezen. Bij het Kwekerijbos in Nes, bij Roosdunen in Ballum en bij Koudenburg in Hollum.

Dat leverde voor de lokale hondenbezitter de nodige fronsen op. De vrijheid van de hond en de baas was en is op Ameland een zeer kostbaar bezit. Natuurlijk begrepen we dat de uitbreiding van de hondenpopulatie en de gang van de baas naar de 'nieuwe' natuur de nodige overlast met zich meebracht. Ameland wil onze natuur beschermen, dus moest er een aantal regels worden ingesteld. Een goed streven!

Het is wel even wennen. Zoals zo vele jaren lopen we soms alleen, soms met een grote roedel van honden en baasjes door het bos. We kennen alle paadjes, we kennen de honden en we kennen elkaar. Gezellig, ontspannen en genietend van de natuur. De havik die hoog boven ons voor bij vliegt. De jonge spechten in het scherpe braamgewas. Het is ons mooie bos.

Zo verwend waren we. Op één van die wandelingen reed een auto van Staatsbosbeheer ons achterop. Een allervriendelijkste Marjan Veenendaal, de boswachter van Ameland, wees ons lachend op het feit dat de plek waar wij nu liepen geen losloopgebied was. Met andere woorden de honden moesten aan de lijn. Ja, regels zijn regels.

We begrijpen waarom, al doet het een beetje zeer. Nu laten we de honden los in het losloopgebied, komen we een bordje tegen met de mededeling: honden weer aan de lijn, dan gaan ze allemaal aan de riem. Om vervolgens bij een bordje: losloopgebied ze weer los te laten. En dat allemaal in hetzelfde bos.

Het went. Maar er is iets wat niet went… Kortgeleden liepen we in het losloopgebied. Een daar wandelende zeer geagiteerde meneer haalde verbaal direct naar ons uit. De honden moeten aan de riem dit is geen losloopgebied. Heel geduldig legde ik uit dat juist op deze plek dat wel het geval was. Kijk maar daar staat een bordje, losloopgebied voor honden. Hij wilde niet luisteren, stak een tirade af dat alle honden de natuur verstoren. Een hele bak met stront werd figuurlijk op het bospad leeggestort. Ja, en daar ging ik de fout in. Ik ging in discussie… De mevrouw bij die meneer wilde graag doorlopen. Meneer niet. Hij was boos. Maar ik werd nog veel bozer. Wilt u doorlopen naar dat bordje en kijken wat er op staat, nu, zei ik met enige stemverheffing.

Achter ons kwam een andere mevrouw met dochter en een loslopende labrador aanlopen. Is hij tegen u ook zo tekeergegaan? Ik ben er erg van geschrokken en dacht dat ik het misschien wel mis had. Dat dit geen losloopgebied was. Ik stelde haar gerust. Ze had het niet mis.

De Amelander wordt bij alle inwoners van Ameland gratis in de bus gegooid. De boze meneer beweerde dat hij al 60 jaar op Ameland woont en dus wel wist hoe het zat. Ik had die meneer en zijn mevrouw nog nooit gezien. De persoon die bij mij was ook niet. En nu hoop ik maar dat hij hier op het eiland woont. En de Amelander in de bus krijgt.

Gonneke Braakman