Creativiteit in coronatijd
Laat ik maar weer beginnen met de-zelfde opmerking: ik hoop dat iedereen die dit leest in goede gezondheid leeft en alle naasten en dierbaren ook gelukkig zijn. En eerlijk is eerlijk, tegen mijn verwachting in moet ik nogmaals schrijven dat het coronavirus Ameland – volgens de officiële cijfers van de Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) – nog altijd niet geraakt heeft. Toch verander ik niet van mening: zolang er geen vaccin is, geloof ik niet dat we van het virus gevrijwaard blijven. Ik kan me niet voorstellen dat we nog een jaar corona-vrij blijven, zeker niet nu de maat-regelen in rap tempo versoepelen. Voor het eiland zelf is dat een erg goede ontwikkeling. De Amelander economie heeft de toerist hard nodig.

Toch vraagt de nieuwe anderhalve-meter-samenleving om de nodige aanpassingen. Over beperkingen wil ik het eigenlijk niet hebben. Want voor veel bedrijven biedt deze crisis – die financieel echt heel lastig is – ook veel kansen. Het dwingt hen namelijk na te denken over andere creatieve concepten om toch te proberen omzet te genereren. Een stukje extra vinding-rijkheid. Persoonlijk vind ik dat een mooi gegeven om te zien. Vanuit mijn achterliggende vakopleiding als (marketing)communicatieadviseur valt het me op dat het op Ameland over het algemeen aan professionaliteit ontbeert. 'We doen het zo, want zo doen we het altijd en dat gaat goed', zeg maar. Dat is overigens geen kritiek, wel een vaststelling.

Er is weinig ruimte voor innovatie. En als er al een keer iemand met een goed idee komt, dan lijken we hier af en toe wel copy cats; de anderen volgen dan vaak snel. Raar is het overigens ook niet. De Amelanders zijn een kritisch volk. 'Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg' is vaak het motto. Dus als je als ondernemer of creatieveling je kop eens boven het maaiveld uitsteekt, hakt men die er hier vrij vlot genade-loos af. Dat komt – mijn eigen bescheiden mening – omdat we hier nogal verwend zijn. We wonen op een afgelegen stukje Nederland, waar we onszelf veelal moeten redden en waar we denken eigen baas over te zijn. Maar dat is niet zo. Alleen zorgt dat er wel voor dat iedereen altijd zijn woordje klaar heeft. Áltijd.

Hoe anders is dat in deze coronacrisis? Ja, nog altijd is er veel commentaar op van alles wat er speelt. Vaak is het niet onderbouwd of geschreven op onderbuikgevoelens. Toch wil ik ons allemaal een compliment geven, al doet dat er niet zo heel veel toe. Want wie ben ik? Iedereen heeft het moeilijk in deze tijd. Maar het acceptatievermogen ligt hoog. Bedrijven die via allerhande manieren toch hun zaak draaiende proberen te houden. Onder-nemers die besluiten om eten te gaan bezorgen, initiatieven zoals Soep op de Stoep, de supermarkten die zelf hun winkelwagentjes schoonmaken om ervoor te zorgen dat het goed gaat, de gemeente die horecaondernemers de ruimte biedt om tijdelijk hun terras te vergroten.

Maar ook het online vergaderen, zaken die apps gebruiken waardoor er zo min mogelijk klantcontact is, het reserveren van een plekje op de boot om de aanloop naar de veerdammen in te perken, de tegoedbonnen bij Ameland per Post, het aanbieden van gezonde maaltijden in weekmenu's voor mensen die er eventjes niet aan toekomen; het zijn allemaal voorbeelden van de creativiteit die de corona-crisis op dit moment vraagt. En het is nodig, want meer dan waar ook zijn we op de Waddeneilanden afhankelijk van het toerisme. Het mooie aan al die inspanningen vind ik dat het gros van de mensen het accepteert. Niet mort. Iedereen doet zijn of haar best. Hopelijk zet deze periode mensen aan het denken.

Nog iets wat opvalt. Iedereen verzint voor zichzelf een creatieve invulling. Niemand lijkt zich de laatste tijd verveeld te hebben. Ondernemers zonder bedrijvigheid niet, maar ook de mensen thuis niet. Woningen zijn opgeknapt, het waterbedrijf zal met euro's in de ogen voor het scherm zitten (voor mijn gevoel is er veel gesproeid in de tuinen), de rest van de tuin is aangepakt, achterstallig onderhoud weggewerkt en bijna geen enkele oprit is overgeslagen in de hoge drukspuit-woede van velen. Het is ook fijn dat we manieren vinden om aan de medemens te denken, zoals aan het verzorgingstehuis De Stelp. Daar speelden De Gromkes meermaals een vrolijk nootje voor de ouderen, die wekenlang nood-gedwongen in gevangenschap zaten.

Mensen maken van de nood een deugd. Wat betreft al die creativiteit, ook nog het volgende. Een jaar geleden stond mijn eerste column in dit magazine. Toen nog op zoek naar een naam, inmiddels gekend als Van de melkboer (een verwijzing naar mijn opa Jan, vroeger de melkboer in Hollum en omstreken). Trouwe lezers van deze column weten dat mijn vriendin – inmiddels vrouw – zwanger was en dat wij in blijde verwachting van een dochter waren. Goed nieuws: de ooievaar is geland! Ze is gezond en alles gaat goed. Bij ons thuis vraagt de nieuwe situatie ook om creativiteit. Plannen is nu helemaal lastig; dagen vliegen voorbij. Alle clichés zijn wel waar; we zijn zo blij! Eigenlijk geldt voor ons 't omgekeerde.

Van de deugd een nood maken.