Eind oktober en begin november maakten bijna honderd asielzoekers de reis naar hun nieuwe tijdelijke onderkomen op Ameland. De honderd nieuwe eilanders komen uit Irak, Afghanistan, Rusland, Angola, Srilanka en Bosnië Herzegovina.

Drie gezinnen wonen aan de Polderweg te Nes. De overige mensen verblijven in Oase aan de Kardinaal de Jong weg of in De Hoop aan de Zuiderlaan in Hollum. Inmiddels gaan de kinderen naar de basischool, een drietal jonge jongens bezoekt de BWS en een paar kleintjes zitten op de peuterspeelzaal. De volwassenen krijgen Nederlandse les in De Toel of in De Hoop. Bijna allemaal hebben ze hier of daar een sok opgehangen en onze Sinterklaas en Zwarte Pieten begroet. Oproepen op de Kabelkrant leverden kleding, speelgoed en vloerkleden op. Vele Amelanders blijken hartelijk en gul. De Doopsgezinde gemeente maakte twee honderd gulden over om speelgoed en boekjes voor de asielzoekerscrèche te kopen. De hobbyclub van Hollum schonk een spiksplinternieuwe sjoelbak. Eilanders stellen kinderwagens en naaimachines ter beschikking en ga zo maar door. Leuke voorbeelden van een hartverwarmend welkom. De asielzoekers kunnen de komende weken wennen aan hun nieuwe tijdelijke huis. Het zijn de nieuwe buren van de Amelanders.

Beroemde asielzoekers

'Dit is mijn huis' is de titel van een boek over tien jaar opvang van asielzoekers in Nederland. Komische voorvallen, droevige gebeurtenissen, ergernis en plezier wisselen elkaar af in de verhalen over de asielzoekersopvang. De journalisten Bas Senstius en Jurrien Dekker bieden de lezer een onthullende blik in deze wondere wereld aan de poorten van onze samenleving. Onthullend zijn de namen van beroemde asielzoekers. Spinoza, Descartes, Locke, Frans Hals. Het is onthullend om te lezen dat het asielvraagstuk niet alleen van deze tijd is. We kregen de Hugenoten in ons land, de Walen, de joden. In de Eerste Wereldoorlog ving Nederland een miljoen Belgische vluchtelingen op. Hongaren na de Sovjetinval in Hongarije in 1956, Tsjechoslowaken, Portugezen, Grieken, Amerikaanse deserteurs die de oorlog in Vietnam niet zagen zitten, Oegandezen die vluchtten voor Amin, Chilenen, Turken en Koerden. Het is allemaal recente geschiedenis. Het grote verschil tussen vroeger en de laatste tien jaar zit hem in het aantal asielzoekers. Zo'n twaalf jaar geleden ging Nederland ervan uit dat er zo'n vijfduizend asielzoekers per jaar naar Nederland zouden komen. Die moesten worden opgevan¬gen in centra. In de afgelopen tien jaar heeft de organisatie die de asielzoekersopvang regelt, COA, tienduizenden mensen per jaar een tijdelijk onderdak en eten moeten bieden. Nog steeds ondervindt het COA, Centraal Orgaan opvang asielzoekers, bij opening van iedere nieuwe locatie weerstand van de bevolking. Vlieland is ons meest recente voorbeeld.

Dit is mijn huis

De flaptekst van het boek vertelt ons, "Geheel in de Hollandse traditie stonden de piepers op tafel toen in 1987 de eerste vluchtelingen zich meldden in het kader van de toen nieuwe ROA. Met deze Regeling Opvang Asielzoekers wilde Nederland de komst van asielzoekers hanteerbaar en beheersbaar maken. De aanpak was grondig. Tot op de calorie was uitgerekend wat een gemiddelde asielzoeker op een dag zou verteren en men was er absoluut van overtuigd dat alleen mannen tussen de achttien en vijfendertig jaar zouden komen. Het algemene beleid tegenover de jonge heren was duidelijk: ze kunnen niks en mogen niks. Al op de eerste dag brak paniek uit toen bleek dat ook vrouwen en kinderen asiel aanvroegen. Er waren geen luiers en alle keukens waren om beheerstechnische redenen verwijderd, waar¬door het fabriceren van pap voor de kleintjes een huzarenstuk werd. En altijd was er een gebrek aan opvangruimte, want de prognoses kloppen nooit. Ook nu, na tien jaar, heeft men dat nog niet onder de knie. Vandaar dat asielzoekers worden ondergebracht in voormalige kloosters, kazernes, een Navo-depot en zelfs in tenten, wach¬tend op een sofinummer óf uitzetting. De opvang is inmiddels uitgegroeid tot een gerespecteerde bedrijfstak waarin tienduizenden mensen werk en bevrediging vinden. Met asielzoekers streek het leed van de buitenwereld neer in dorpen als Sweikhuizen, Luttelgeest en Stevensbeek, en leerden Nederlanders omgaan met vreeemde culturen. Als was het bijna altijd onder protest."

Bep en Riksta

Een boek vol verhalen over gebeurtenissen in de opvangcentra. Verhalen van asielzoekers en verhalen van vrijwilligers, beheerders en anderen die beroepshalve met asielzoekers in aanraking komen. Neem nou de verhalen van Bep (Ik ben ook een asielzoeker, ik kom uit de Jordaan) en Riksta uit Luttelgeest. Zij zijn de uitvinders van de asielzoekers-tweedehandskleding-winkel. Zij verzamelden kleding, sorteerden dat en verkochten de kleren voor een klein bedrag. Van de opbrengst werden uitstapjes of andere leuke dingen voor de asielzoekers betaald. Naar voorbeeld van Bep en Riksta heeft bijna elke opvanglocatie zo'n tweedehandskledingwinkel. Bep en Riksta kunnen vermakelijke en droevige gebeurtenissen verhalen. Met een groot hart voor de vluchtende medemensen blijven ze hun werk doen. Op het omslag van het boek van Dekker en Senstius staat een foto van een Indiaan die geen Indiaan is. De Sri Lankese asielzoeker heeft als foto-Indiaan werk gevonden in Ponypark Slagharen. Hij heeft een moeder van Zuid-Amerikaanse afkomst, waardoor het niet zo verwonderlijk is dat deze Sri Lankees op een Indiaan lijkt. Terence da Silva heeft een A-status. Wanneer Da Silva werkt doet hij dat met zijn Indianen-pak aan. Bezoekers van Slagharen kunnen samen met hem en een paard op de foto voor het western house. Er zijn al duizenden foto's van hem gemaakt, zegt hij zelf. Waarschijnlijk is hij de meest gefotografeerde asielzoeker, die geen asiel meer zoekt omdat hij het al gevonden heeft. De titel van het boek, Dit is mijn huis, slaat op een gebeurtenis die een paar jaar geleden plaatsvond in de Amsterdamse Jordaan. Een Zigeunersgezin had in de Jordaan een huis toegewezen gekregen, maar kreeg een verkeerd adres mee. De zigeunerpappa belde aan op het adres dat hij op zijn briefje zag staan en toen de eigenaar de deur opendeed, sprak de zigeuner de woorden "Dit is mijn huis". Het is toen nog een hele rel geworden waar de politie aan te pas moest komen. Een klein misverstand met grote gevolgen. 'Dit is mijn huis' is te koop in Warenhuis Van den Brink in Nes.