Soms begin je gewoon maar te schrijven zonder dat je weet over welk onderwerp het verhaal deze keer zal gaan. Je begint en wacht maar af waar je uit komt. Deze keer is het zo’n dag. Het is vlak na Pasen. Een heel vroege Pasen, zo vroeg dat het beide dagen sneeuwde en je in feite meer het gevoel had dat het Kerst was dan al Pasen.

Het had wel wat: dikke sneeuwbuien en dan lekker warm binnen zitten. Overigens vind ik het ook heerlijk om buiten te lopen wanneer het sneeuwt. Nee, ik heb geen hekel aan sneeuw. We krijgen de laatste jaren veel te weinig. Tijdens de laatste reeks bijeenkomsten over de eilander geschiedenis in ‘Ons Hol’ hebben we gesproken over echte winters die wij ons nog konden herinneren. Winters waarin het eiland volledig geïsoleerd was en er veel, heel veel sneeuw lag.

De gemeente stuurde huis aan huis een foldertje rond met het verzoek een eigen voorraad aan te leggen. Steenkool en aardappelen. Groente en vlees, eerst geweckt, later in de diepvries. Een voorraadje bonen in blik, koffie en suiker. De winkeliers hadden ook een eigen voorraad en de bakkers meel zodat we zeker een aantal weken zonder problemen door konden komen.

Hoe het nu zou gaan is afwachten. Noch de inwoners noch de winkeliers hebben voldoende voorraad om een isolement van een aantal weken door te komen en bovendien is het aantal inwoners aanmerkelijk meer. Ergens hoop ik het nog een keer mee te maken. Die spanning rond het wel dan niet meer varen van de boot, het Wad dicht van het ijs, bergen opgeschoven ijsschotsen langs het strand en natuurlijk meters sneeuw.

Zo zie je waartoe een aantal flinke sneeuwbuien kunnen leiden: Mijmeringen over vroeger!

Ik wil u niet onthouden hoe een van onze kleinzoons reageert op het feit dat hun kippen al maanden geen eieren meer hebben gelegd. Bij Pasen horen nu eenmaal eieren moet hij gedacht hebben. Dreigend heeft hij zich opgesteld voor het kippenhok en streng spreekt hij de kippen toe: ‘Wanneer jullie geen eieren leggen, dan smoren we jullie met Pasen in de kippensoep!’

Of het heeft geholpen? Jazeker, maar de pret was van korte duur. Er ligt de volgende dag inderdaad een eitje in het hok. Eén van de kippen heeft zich de dreigende taal aangetrokken en eieren voor haar geld gekozen. Het blijft helaas voorlopig bij dat ene eitje, maar toch...!

Het is net als met onze ‘vriend’ Wilders. Op dreigende toon richtte hij zich voortdurend tot een deel van onze landgenoten en dreigde zelfs met het vertonen van een film. Pas op jullie, straks komt mijn film! Aandacht volop in de media daardoor en daar gaat het deze man om. Inmiddels is de film op internet verschenen en hebben we de discussies rond de film kunnen volgen. Is het de moeite waard je hierom druk te maken? Het is natuurlijk zo dat de spanning hoog was opgelopen en toen de film verscheen zei bijna iedereen: Ach, het valt allemaal wel mee. Is dat zo? Hoe zit dat nu met dat recht op vrijheid van meningsuiting?

Ook onze buren tonen regelmatig belangstelling voor het gebeuren rond de heer Wilders. Buurvrouw vindt dat zo’n film moet kunnen: ‘Je hebt tenslotte recht op vrijheid van meningsuiting in ons land’.

Buurman twijfelt aan dat laatste. ‘Wat ik allemaal niet moet inslikken om de vrede in huis te bewaren’, stelt hij. ‘Je kunt toch gewoon niet alles maar zeggen wat je denkt. Ik moet me ook wel eens inhouden! Dat moet toch iedereen.’ Nou dat moet je tegen buurvrouw zeggen. ‘Jij, je inhouden, nou daar heb ik nog nooit wat van gemerkt. Noem dan eens een voorbeeld.

Voorbeelden, ja voorbeelden, dat is moeilijk en ook niet nodig, vindt Watze. Maar volledige vrijheid van meningsuiting binnen een huwelijk kan ook niet altijd. Het is tenslotte geven en nemen. Niet voor niets lopen tegenwoordig veel huwelijken op de klippen. Het is toch altijd zo dat je een beetje rekening met elkaar moet houden. Dat geldt voor het omgaan met je vrouw, je kinderen, je vrienden, je buren en je dorpsgenoten. ‘Kijk, wanneer ik een voorbeeld ga noemen, gaat het net als met die film, dan heb je gedonder in de glazen en dat is nu net wat ik wil voorkomen’, zegt Watze. Volgens buurvrouw is dat alleen maar respect voor elkaar en heeft het niets te maken met vrijheid van meningsuiting. Je moet kunnen zeggen wat je denkt en dat moet de ander dan maar respecteren.

‘Je kunt toch ook respect tonen voor de ander’, aldus Watze, ‘vrijheid betekent ook dat je respect toont, je moet kunnen omgaan met die vrijheid’. ‘Vind jij soms dat ik dat niet kan?’ vraagt buurvrouw bijna dreigend.

U zult begrijpen dat deze discussie nog heel lang heeft geduurd, bijna net zo lang als de discussie rond de film van Wilders. Maar dat Watze respect heeft voor buurvrouw, dat wisten we al!

Maar gewoon wederzijds respect lijkt mij het allerbeste, niet alleen voor de buren maar voor onze hele samenleving. Vrijheid betekent ook respect voor elkaar en elkaars mening. Je moet vrijheid leren gebruiken. Net zoals we kleine kinderen leren wat ze wel en niet mogen zeggen. Wanneer worden we echt volwassen hier in Nederland en leren we respectvol met elkaar omgaan. Uiteraard geldt dit voor alle partijen! Zowel voor Watze als voor buurvrouw!

Jan J. de Vries